Kapibara Barbara

Kapibara Barbara to tytułowa bohaterka książki o zwykłych i niezwykłych przygodach tych przyjacielsko usposobionych gryzoni. Barbara mieszka w Brazylii wraz z mamą i tatą oraz swoim stadem. W gromadzie tym zwierzętom żyje się najlepiej i najbezpieczniej. Mała bohaterka opisując swoją codzienność, a także różne „niecodzienności” zdradza jaki tryb życia prowadzą kapibary, czym się żywią, jakie mają zwyczaje, co lubią, a czego się boją. Między wierszami autorka przemyca również wiele uniwersalnych wartości, takich jak siła rodziny, o byciu sobą i uczciwości, ciekawości świata i akceptacji różnorodności.

Można powiedzieć, że Basia jest kapibarą w wieku szkolnym. Jest ciekawska, odważna i ma ochotę doświadczać, spróbować wiele rzeczy. Niektóre wyzwania pasują jej bardziej, z innych rezygnuje, ale to jej decyzje. Mama i tata pozwalają jej sprawdzać i testować. Stąd Basia szybko się orientuje, że nie zostanie prawdziwą baletnicą oraz, że niektóre sprawdzone proste sposoby są lepsze niż te przekombinowane.

Tytuł Kapibara Barbara kryje w sowim wnętrzu proste, wyraziste ilustracje. Takie w sam raz dla małych czytelników. Nie wiem jak wy, ale my uwielbiamy kapibary, dlatego ta lektura sprawiła nam ogromną przyjemność i mile zaskoczyła. To opowieść, która bawi, ale też uczy, co tak naprawdę w życiu jest ważne. Zajrzyjcie ze mną do wnętrza książki.

Opowieści Barbary spisane są w ośmiu rozdziałach. W każdym kryje się historia, a za nią przesłanie.

W pierwszym nasza bohaterka zostaje baletnicą, ale mimo, że ma pasję do tańca i wielkie chęci, nie zostaje nią długo. Po prostu „Doszłam do wniosku, że wole się dobrze bawić zamiast starać”- mówi – a do tego słuchać pięknej, na przykład, ptasiej muzyki.

Akceptacja i otwartość

Drugi rozdział to bliższe spotkanie z ciocią Florą, która lubiła żyć po swojemu. Zamieszkała z ludźmi na plantacji kawy i wiodła ciekawe życie, dokładnie tak jak chciała. Urzekła mnie rada, którą dała Barbarze

” Nie słuchaj ich (przyp. rodziny), malutka…- szeptała mi ciocia Flora na ucho. – Ale kochaj, bo chcą dla ciebie dobrze”.

Odkrywanie tego, co nowe

Pewnego dnia przy jeziorku, w którym pływały kapibary postawiono tabliczkę z napisem. Nikt ze stada nie potrafi jej odczytać, więc Barbara postanowiła pójść do szkoły. Choć zdecydowanie różniła się od innych uczniów, została przyjęta. Ale w szkole wiadomo, przerwy są krótsze niż lekcji i nie ma czasu, aby jeść powoli i do woli. A choć kapibara nie potrafiła wcale pisać i czytać, to pływać umiała lepiej niż inni. Nasza bohaterka szybko zorientowała się, że to czego potrzebuje do wspaniałego życia, po prostu wie instynktownie. A jako gatunek chroniony nie potrzebuje chodzić do szkoły.

Z kolejnych rozdziałów czytelnicy dowiedzą się, że:

„… to, co mają, zwierzęta działa dużo lepiej” niż biznesowe układy ze świata ludzi;
turyście są dziwni, zostawiają pod sobie papierki, a kapibary potrafią być dużo bardziej kreatywne niż ludzie;
tradycje są fajne, a spuścizna odróżnia jeden gatunek od innych.

Fakty o kapibarach, które warto zapamiętać:

Nie lubią skomplikowanych rzeczy.
Są przyjazne i wszystko im się podoba.
„Kapibary nie mają dobytku, tylko siebie”.
Kapibary żyją w stadzie, ale czasami lubią pobyć same.
Jedzą trawę.